Blog
Kwartaalabonnement mama
17 mei 2010, 15:17
Zo’n twee weken na de bevalling hing ik aan de telefoon met mijn huisarts voor het een of ander. Hij feliciteerde me met de geboorte van mijn dochter en vroeg daarna of de ervaring wat mij betreft voor herhaling vatbar was. Ik moet bekennen dat er toen een korte stilte viel. De vraag overviel mij een nogal. Ik was net bevallen van ons eerste kindje en het aller-aller laatste waaraan ik zat te denken was het inplannen van een tweede kindje. Daarvoor was ik nog teveel aan het genieten van onze kleine meid en ons heerlijke gezinnetje.
Inmiddels zijn er alweer 3 maanden voorbij en we genieten nog steeds. Uiteraard was het lang niet allemaal rozengeur en maneschijn. De kraamtijd was heerlijk; de bevalling was voorspoedig verlopen, ik herstelde snel, Aimee was een heerlijke zoete baby, papa was nog lekker vrij en kraamengel Saskia hielp waar nodig. Maar dan gaat papa weer aan het werk en zijn je kraamuren ineens op. Daar zit je dan thuis alleen met je pasgeboren geluk. En laten we eerlijk zijn, je kunt nog zoveel opgepast hebben of alle boeken over baby’s 2 keer uit hebben gelezen maar de eerste periode heb je gewoon echt geen idee waar je mee bezig bent. Het duurt gewoon even voordat mama en baby van de schrik van de bevalling zijn bekomen en iedereen moet even rustig aan elkaar wennen. Wat betekent dit huiltje, waarom ligt ze nou te trappelen, vind ze dit echt leuk, enz enz Inmiddels denk ik het antwoord op de meeste van dit soort vragen te weten maar dat ging natuurlijk niet zonder de nodige tranen en frustraties. Een kindje krijgen, een kindje opvoeden: zonder twijfel het moeilijkste en tegelijkertijd het mooiste wat je ooit kunt doen in dit leven.
De afgelopen 3 maanden ben ik regelmatig onder geplast, geboerd en gekotst. Ik slaap al 3 maanden in etappes van maximaal 3 uur. En soms kan ze eindeloos hartverscheurend huilen zonder dat je enig idee hebt wat er aan de hand is of wat je moet doen. Maar ze kan ook lachen. Dan heeft ze zoveel lol dat je de pretlichtjes in haar ogen ziet en ze erbij begint te kirren van plezier. Ze kan je vinger zo stevig vastpakken met haar kleine handjes net alsof ze probeert te zeggen dat je nooit meer bij haar weg mag gaan. En iedere keer als haar ontwikkeling een sprongetje maakt en ze iets nieuws ziet, leert of kan dan groeit je hart 2 maten van pure trots. Zonder twijfel zijn dit de woorden van een ontzettend gelukkige mama.
Vanaf morgen beginnen we aan een nieuwe uitdaging. Dan gaat mama weer aan de slag. En zo begint het tijdperk van strakke schema’s, goed overleg en heen en weer gehaast tussen opvang, huis en werk. Eindeloos met z’n drietjes in bed snoozen kan dan helaas alleen nog maar in het weekend. Stiekem begin ik maar alvast met aftellen naar onze vakantie denk ik. Maar genoeg over morgen. Vandaag ben ik nog even fulltime mama.
Gal van de melkfabriek
21 apr 2010, 11:38
Tijdens de zwangerschap had ik me niet echt in het hele gedoe rondom borstvoeding verdiept, het lukt of het lukt niet dacht ik (nuchter dat ik ben). We hadden flesjes en voedingsbh’s in huis dus we waren vrij om alle kanten op te gaan. Maar toen mijn lieve dochter een uur naar de bevalling heerlijk bij me aan de borst lag was ik stiekem erg blij. Want ook ik was wel platgegooid met de bekende propaganda: het is het beste voor je kind, emotionele binding, goedkoop, handig, blabla. We leven nu zo’n 2 maanden n.b. (na bevalling) en ik voel de sterke behoefte om het ook eens te hebben over de nadelen van het natuurwonder genaamd borstvoeding.
Pijn
Niemand die een woord repte over hoe vreselijk veel pijn het doet in het begin. De eerste 2 dagen was het iedere voeding, gedurende de volledige voeding alsof iemand naalden door de melkkanaaltjes naar binnen stak. Toen kwam de stuwing. Dubbel au. Daarna kwam de borstontsteking waardoor ik midden in de nacht rechtop in bed zat te huilen van de pijn. De week die daarop volgde voelde het een beetje alsof er een overdreven enthousiaste chihuahua op mijn tepel zat te kauwen als ik Aimee voedde. En nou blijkt dat de doorbloeding bij mij ook niet top is, dus om de zoveel dagen geniet ik de hele dag van stekende pijn in mijn rechterborst. Maar het schijnt dat ik van geluk mag spreken dat ik nog geen last heb gehad van spruw. Dank je.
Voeden op verzoek
Wie heeft dat nou weerbedacht? Ik geef mijn katten toch ook niet steeds te eten als ze miauwen. Maar goed, het schijnt zo te zijn. Dus iedere keer als mini haar mond open trekt en een beetje heen en weer schud met haar hoofd moet ik de kleppen open doen. Ongeacht van waar je bent of wat je aan het doen ben. Elk gevoel van privacy wat je nog had na de bevalling kan je dus gerust buiten de deur zetten. Tijdens elke wandeling door het park of verjaardagsbezoek moet je bereid zijn de tiet tevoorschijn te trekken. Uitstellen van dit eetmoment resulteert namelijk in geschreeuw. En de blikken die je van omstanders krijgt als je je kind laat schreeuwen zijn nog erger dan de blikken die je krijgt als je de kleppen van je shirt opentrekt.
Speen tepel verwarring
Niemand had mij ooit verteld dat je als je borstvoeding geeft, je de eerste 4 weken je kind geen speen (fopspeen of fles) mag aanbieden. In verband met speen-tepel verwarring. Prima, maar dit houd dus in dat je voor de eerste 4 weken na de bevalling geen plannen hoeft te maken voor jezelf waarbij je langer dan 2 uur weg bent van je kind. Als je pech hebt, zoals in mijn geval, weigert je kindje na die 4 weken doodleuk de fles en kun je die eventuele plannen nog wel langer uitstellen. Mocht je het geluk hebben dat je kind de fles na 4 weken wel pakt en papa dus een keertje een voeding kan overnemen dan moet je er nog steeds rekening mee houden dat je borsten gewoon vollopen, dus dat je zal moeten kolven om de spanning te verlichten.
Kosten
Ik las online ergens een stukje van een vrouw die heel trots vertelde dat ze na enkele maanden volledig borstvoeding misschien wel 1000 euro aan kunstvoeding had bespaard. Nergens repte ze over de kosten die borstvoeding met zich meebrengen. De peperdure borstkolf, de bewaarbakjes, voedingsbh’s, voedingsshirt en ga zo maar door. Mag ik dit fabeltje nu even voor goed uit de wereld helpen: borstvoeding is bepaald niet goedkoop!
Kolven
En kolven dan. Pft er zijn geen woorden om te beschrijven hoe je je voelt als je ergens in je eentje in een inspiratieloze ruimte zit met zo’n apparaat aan je tiet (behalve dan misschien ‘mooeee’). Vre-se-lijk
Kleding
Oh en dan voedingstopjes ofwel shirt met klepjes: wist je dat fabrikanten ervan uitgaan dat je zwanger bent als je borstvoeding geeft?! De meeste topjes hebben namelijk extra ruimte voor een dikke buik, dus zelfs als je niet zwanger bent ziet dat er wel zo uit. Dank je.
Genoeg gezeik over borstvoeding. Ik hoop dat je me niet verkeerd begrijpt, ik ben niet tegen borstvoeding, ik geef Aimee tenslotte nog steeds volledig borstvoeding. Ik zou het gewoon fijn vinden als we met z’n allen wat eerlijker konden zijn over de nadelen van borstvoeding, want die zijn er dus echt. De borstvoedingsmaffia gooit ons plat met alle voordelen waardoor veel vrouwen het al snel zien als plicht om borstvoeding te geven. Want wat ben je voor moeder als je je kind niet het best mogelijke geeft? Je zou denken dat je je kind iets besmettelijks geeft als je kunstvoeding overweegt. Onzin. Het breekt mijn hart om al die verhalen te horen en lezen van moeders die zichzelf letterlijk martelen in een poging volledig borstvoeding aan te kunnen bieden aan hun kindje. Lactatiedeskundigen rekenen zichzelf rijk met mantra’s over geduld en blijven proberen. Bah. Ik heb me voorgenomen niet te luisteren naar de borstvoedingsmaffia. Ik zie wel hoe lang het ‘leuk’ blijft. Wat duidelijk is is dat ik in ieder geval niet zo’n moeder zal worden met een kind van 3 aan de borst. Maar dat is een heel ander verhaal…
Aimee
12 mrt 2010, 14:55
Ik weet dat het verwarrend is maar we hebben gekozen voor een Franse naam en we verwachten van je dat je 'm op z'n Engels uitspreekt. Gewoon eemie zeggen dus en niet ehmee of aaimee.
Aimee Deze naam komt van het Franse aimer en betekent de beminde of geliefde. Ray en ik zijn de naam tegengekomen in oa een liedje vandaar dat we voor de Engelse uitspraak hebben gekozen.
Maria Beide onze moeders hebben hebben deze naam als doopnaam. Dus geen verwijzing naar een gelovige achtergrond maar een eerbetoon aan onze eigen lieve mamma's.
Estrela Portugese woord voor 'ster'. Tevens de naam van de wijk in Lissabon waar mijn grootouders woonden. Een verwijzing naar haar kwart Portugese achtergrond.
De bevalling
6 mrt 2010, 13:06
Een paar weken geleden liep ik, hoogzwanger, samen met Ray door de VenD waar overal spullen voor Valentijnsdag lagen uitgestald. Gekscherend dacht ik bij mezelf dat het zomaar mogelijk was dat ik met Valentijnsdag nog steeds zwanger zou zijn. Deze gedachte sprak ik hardop uit naar Ray. "Maar zover zal het vast niet komen" zeiden we zelfverzekerd tegen elkaar.. Maar de dagen gingen voorbij en onze kleine meid bleef verstoppertje spelen..
Maandag 15 februari 2010
[13:00 uur] 41 weken en 3 dagen zwanger. Laatste controle bij de verloskundige. Alles nog steeds prima met mama en baby. Nog een keer gestript; baat het niet dan schaad het niet.
[14:00 uur] Hartfilmpje en echo in Bronovo. Mama en baby scoren nog steeds goed. Er wordt een afspraak gemaakt om dezelfde controle woensdag te herhalen en dan uiteindelijk vrijdag te worden ingeleid.
[17:00 uur] Weer thuis, snel nog hapje eten voordat Ray moet gaan werken. Ik voel me niet zo denderend maar probeer me ontspannen op de bank te installeren met mijn borduurwerkje.
[20:00 uur] Ontspannen lukt niet echt en pijn komt nu toch wel erg regelmatig. Zouden dit dan weeën zijn? Ik sms Ray dat het strippen misschien toch heeft geholpen.
[22:30 uur] Mijn vliezen breken. Ik strompel naar de badkamer maar het water blijft komen. Ik sms Ray over de wateroverlast. Hij belt terug dat hij meteen naar huis komt.
[23:00 uur] Ray is thuis en treft hij voorbereidingen op wat een lange nacht zal gaan worden. Samen puffen we heel wat weeën weg.
Dinsdag 16 februari 2010
[02:00 uur] We besluiten de verloskundige te bellen. De weeën komen nu al een hele tijd zo om de 3 a 4 minuten en ze duren ongeveer een minuut.
[02:30 uur] Verloskundige Karin en leerling Mylene constateren na aankomst dat ik 4 cm ontsluiting heb en sturen ons naar Bronovo. Zelf gaan ze nog even slapen en zullen om 6 uur ook naar het ziekenhuis komen.
[03:00 uur] Bij aankomst in Bronovo worden we opgewacht door verpleegkundige Sharon die ons helpt te installeren in de kamer waar ons kleine meisje straks geboren zal worden.
[03:30 uur] Au! De weeën zijn nu vreselijk heftig. Ik schreeuw het halve ziekenhuis bij elkaar eisend om iets van pijnverlichting. Sharon belt de verloskundige.
[04:00 uur] Mylene constateert dat ik nu ongeveer 6 cm ontsluiting heb, ik kan dus nog iets krijgen tegen de pijn. Er moet dan alleen eerst wel een hartfilmpje van de baby worden gemaakt.
[05:00 uur] Als het hartfilmpje bijna klaar is wandelt de dienstdoende zaalarts voorbij die even komt kijken/voelen. Volgens hem heb ik al volledige ontsluiting.
[05:15 uur] Knieën optrekken, kin op je borst en persen maar. Ik weet echt niet waar ik het vandaan moet halen, ik ben zo moe maar iedereen zegt dat het goed gaat.
[06:01 uur] Een laatste schreeuw van mama en de eerste schreeuw van dochter volgt. Aimee wordt snel op mijn borst gelegd waar we samen even bijkomen.
[09:00 uur] Mama heeft gegeten en gedoucht en Aimee heeft alle nodige controles gehad. Stiekem liggen papa en Aimee al een beetje weg te dutten. Tijd om lekker als gezin naar huis te gaan.
Afscheid nemen op mijn oncharmantst
12 jan 2010, 15:37
Mijn dagelijks leven is op het moment heel goed samen te vatten in 1 woord: hoogzwanger. Ik slaap 's nachts omgeven door kussens in een half zittende positie, als ik een trap op heb gelopen moet ik bovenaan even uithijgen, als ik ga zitten of weer opsta maak ik een oude mensen geluidje en de enige schoenen die ik nog aantrek zijn plat en moeten vooral geen veters of iets dergelijks hebben want daar kan ik toch niet bij. HOOGzwanger en op mijn oncharmantst dus.
Wat inhoud dat het ook allemaal bijna weer tot een einde komt. Wat ik maar een rare gedachte vind. Ik begin mezelf eindelijk weer een beetje te herkennen in mijn zwangere postuur als ik in de spiegel kijk en dan is het alweer bijna voorbij. Veel langer zou het ook niet moeten duren hoor want ik sta nu al versteld van het feit dat mijn huid zover kan oprekken. Toch denk ik dat ik alle drukte in mijn buik nog wel ga missen straks.
Maar voordat ik afscheid neem van mijn oncharmante zelf geeft mijn omgeving me alvast een duwtje in de juiste richting. Echt alles en iedereen is tegenwoordig volledig ingesteld op mij herinneren aan het feit dat dit de laatste (berg)etappe is; op mijn werk hebben ze me al uitgezwaaid, vriendinnen willen massaal nog even afspreken voordat ik tot in mijn nek in de poepluiers zit en zelfs onbekenden wensen me succes met de laatste loodjes terwijl ze vrolijk naar mijn buik wijzen.
Het is me trouwens opgevallen dat je 2 factoren vaak ziet terugkomen in een afscheidsboodschap: een troostende en een waarschuwende factor. Welke de overhand heeft hangt een beetje af in wat voor bui ik zelf ben. Als ik bijvoorbeeld aan het klagen ben over de kwaaltjes dan probeert men de boodschap dat het bijna voorbij is zoveel mogelijk geruststellend en troostend over te laten komen. Zit ik net apetrots over mijn dikke buik heen te wrijven dan probeert men me angstvallig op het hart te drukken dat ik er echt nog maar even lekker van moet genieten voordat het weer voorbij is.
De enige die echt zal kunnen aanvoelen wanneer ik klaar ben om afscheid te nemen is ons meisje in mijn buik denk ik. Zij geeft vanzelf wel aan wanneer de tijd is gekomen om samen aan een nieuwe fase in ons leven te beginnen.
Mijn zwangerschap was een prachtig turbulente periode vol ups en downs. Alles wat ik heb meegemaakt was voorspelbaar en toch verrassend. Een unieke ervaring die ik voor geen goud had willen missen. En stiekem hoop ik dat ik straks net zoveel mazzel heb tijdens de kraamtijd en dat de bovenstaande beschrijving dan ook voor die periode geldt.
Faalangst (veroorzaakt door moeder natuur)
28 dec 2009, 20:03
Gedurende de 9 maanden dat je zwanger bent groeit er in je baarmoeder een cel uit tot een heus kindje met (als het goed is) allemaal kant-en-klaar werkende onderdelen. Ik blijf het wonderbaarlijk vinden! Gedurende die 9 maanden gebeurt er ook een hoop buiten je baarmoeder. De borsten maken zich klaar om je baby te voeden en je bekken maken wat extra ruimte voor de uitdrijving. Dit alles, en meer, gebeurd (als het goed is) helemaal vanzelf. Het is de natuur zeggen ze dan. Vrouwen zijn ontworpen voor het hele proces zou je zelfs kunnen zeggen. Ik denk dat het de bedoeling is dat deze gedachte geruststellen is. Helaas is dat lang niet altijd het geval. Soms voelt het een beetje alsof je je aan het voorbereiden bent op het belangrijkste examen in je leven maar niemand kan je vertellen waar de vragen over gaan dus je hebt geen idee welk studieboek je moet oppakken.
Stel je voor dat je faalt in iets wat je van nature zou moeten kunnen. Stel je voor hoe groot de teleurstelling is als je niet in staat bent iets te doen waar je voor ontworpen zou zijn.
Want dan kan. Die kans absoluut aanwezig. Bevallen gaat in veel gevallen alles behalve natuurlijk. Denk aan alle verdovingen, kniptangen, vacuümpompen en keizersneden. Maar dan ben je er nog niet; borstvoeding niet iets wat altijd even natuurlijk gaat, je kind troosten, een natuurlijk ritme introduceren, binding zoeken, en ga zo maar door. Allemaal dingen waarbij moeder natuur de een wat meer helpt dan de ander. Soms lukt iets gewoon niet en wordt je gedwongen een andere oplossing te zoeken.
Ik heb wel eens grapjes gemaakt over het feit dat een kindje tegenwoordig al druk om te presteren wordt opgelegd wanneer het nog veilig in de baarmoeder zit. Alle tests en scans houden constant in de gaten of de baby wel groeit volgens gemiddelde waarden en of er geen bijzonderheden zijn. Maar van een moeder in spé zijn de verwachtingen ook hoog gespannen (vaak alleen bij de moeder zelf, of soms bij een bemoeizuchtige kraamhulp). Het gekke is dat die verwachtingen juiste die zaken betreffen die van nature zouden moeten komen.
En zo ben je al voor de geboorte van je wondertje bezig met alles wat je mogelijk fout kan doen en de talloze manieren waarop je het leven van je dochter kan verzieken.
Persoonlijk vind ik rust in de gedachte dat het hoe dan ook altijd gewoon wel goed komt. Zo nuchter ben ik dan ook wel weer. Maar toch blijft de gedachte knagen dat ik gewoon het absoluut beste voor mijn meisje wil. En wie ben ik om moeder natuur te vertellen hoe het beter kan? Dus hoop ik stiekem dat de bevalling binnen de normen 'normaal' zal verlopen, dat ik gewoon borstvoeding zal kunnen geven en dat ik helemaal van nature een goeie mama zal zijn. Duimen jullie ook voor me?
Droom twitteren
11 dec 2009, 20:42
Het duurt tegenwoordig even voordat ik in slaap val nadat ik in bed ben gekropen. Het vergt namelijk nogal wat inspanning om een positie te vinden waarin ik enigszins comfortabel ligt met die enorme opgeblazen stootkussen op mijn buik. Als ik op mijn rug lig met een paar extra kussens onder mijn hoofd ondersteun ik mijn rug goed en kan ik heerlijk vrij ademen. Helaas moet ik al snel weer op mijn zij draaien omdat het extra gewicht van die dikke buik toch niet zo fijn op mijn ingewanden drukt. Als ik het lef heb om naar mijn linkerzij te draaien wordt m'n dochter pissig en gaat ze net zo lang waterballet oefenen tot ik braaf op mijn rechterzij draai. Daar vind ik dan eindelijk een beetje rust, wat niet makkelijk is want je probeert toch krampachtig in dezelfde positie te blijven liggen.
Maar goed, ik ben 's avonds meestal zo moe dat ik dan uiteindelijk gelukkig toch wel in slaap val. Op dat moment is het net alsof ik het pratende witte konijn ben gevolgd in het konijnenhol. Na een lange val bevind ik me namelijk in mijn eigen droom Wonderland. Gedurende de uren die volgen word ik in rap tempo geplaagd door scenario's die zo onwaarschijnlijk zijn dat het een beetje lijkt op een volledig seizoen Family Guy afleveringen.
Ik heb me tot nu toe nog niet gewaagd aan het hele twitteren gebeuren omdat ik van mening ben dat mijn leven gewoon niet spannend genoeg is om steeds te verkondigen wat ik waar met wie aan het doen ben. Maar mijn god, als het mogelijk zou zijn om vanuit mijn dromen te twitteren dan zou ik meer volgers hebben die aan mijn digitale lippen hangen dan Obama. Ik bedoel, ik droomde altijd al vrij actief maar sinds ik zwanger ben is alles wat in meemaak tijdens die paar uurtjes slaap ongelofelijk, waarzinnig, wonderlijk en onnavolgbaar. Zo blijft het een uitdaging om 's ochtends een beetje uitgerust wakker te worden. Iets waar ik wel ernstig behoefte aan heb nu de zwangerschap fysiek wat zwaarder begint te worden. Maar de donkere herfstdagen vliegen snel genoeg voorbij en de komst van iedere avond bied weer een nieuwe kans op een ontspannende nachtrust. Dus ik ga het strakjes maar weer eens proberen..
Slaap lekker alvast. Vraag je morgen wat ik heb gedroomd?
"But I don't want to go among mad people," Alice remarked. "Oh, you can't help that," said the Cat: "we're all mad here. I'm mad. You're mad." "How do you know I'm mad?" said Alice. "You must be," said the Cat, "or you wouldn't have come here." (Alice's Adventures in Wonderland, Chapter 6)
Kom maar op!
2 dec 2009, 08:14
Natuurlijk weet ik ook wel dat je je nooit echt kunt voorbereiden op wat gaat komen. Ik ben nog steeds zo helder dat ik heus wel inzie dat op het moment dat je vliezen breken*/ weeën beginnen* (*doorhalen wat van toepassing is) je in een stroomversnelling terecht komt waarna je waarschijnlijk grotendeels het gevoel zal hebben dat je alle controle kwijt bent.
En toch ga ik zo arrogant zijn om te zeggen dat ik van mening ben dat wij volgens mij best verdomd goed voorbereid zijn. Het bedje staat opgemaakt klaar en de kast puilt uit van de enormheid aan spulletjes voor onze kleine meid. Alle goedbedoelde adviezen hebben wij tot ons genomen en de literatuur is erop nageslagen dus zelfs het middeltje tegen de krampjes die de kleine mogelijk de eerste nacht al ongemak kan bezorgen staat klaar.
Toch zijn al die materiele zaken en al die kennis (uit boeken, niet uit ervaring!) niet de reden waarom ik zo zelfingenomen durf te beweren dat we d'r wel klaar voor zijn. Ik denk dat mijn vertrouwen in een goed verloop meer zit in wie Ray en ik zijn, hoe we bij elkaar zijn en hoe we in het leven staan.
Wij hebben er heel bewust voor gekozen om niet te wachten tot we de illusie hadden dat we een perfecte situatie hadden gecreëerd om een kindje op deze wereld te verwelkomen. Het warme en liefdevolle nest wat we bieden heeft inderdaad een badkamer die nog verbouwd moet worden en nee we zijn nog lang geen 10 jaar getrouwd. Wat we zelf belangrijker vinden is dat we samen als een muur staan voor waar we in geloven, we vullen elkaar moeiteloos aan waar dat nodig is en we hebben een hele gezonde portie geduld en vertrouwen. Ons prachtige leven is nog volop in ontwikkeling en wij zijn erg nieuwsgierig naar de draai die onze kleine meid hieraan zal geven.
De laatste maanden hebben we het veel gesproken over onze beslissing om jong papa en mama te worden met diverse vrienden en kennissen. Het gekke is dat sommige mensen de neiging hebben een verklaring te geven waarom zij tot op heden kinderloos zijn. We hebben veel verhalen gehoord over mensen die eerst nog een groter huis willen, een studie af willen maken, carrière willen maken, willen reizen of andere doelen voor ogen hebben voordat ze hun leven openstellen voor de komst van een kleine grote last. Een betoog betreffende persoonlijke levensdoelen is natuurlijk altijd leuk om te horen maar zeker niet noodzakelijk om af te geven. Alleen omdat wij het besluit hebben genomen in het diepe te springen betekend echt niet dat ik hetzelfde verwacht van anderen hoor. Iedereen moet alles gewoon lekker op z'n eigen manier en in z'n eigen tempo doen.
Wij laten ons gewoon niet zo snel afschrikken door verhalen over een uitdijend lijf of een krimpend vermogen. En we zijn er ook van overtuigd dat je nog gewoon nog leuk op vakantie kunt als je kindje er eenmaal is. Wat betreft carrière, ach, werk je nu om te leven of leef je om te werken? Ons leven zal over 2 maanden compleet op z'n kop gaan staan en een hele andere wending nemen die ons waarschijnlijk zal veranderen. Wat ik probeer te zeggen is dat gegeven ons niet beangstigd maar dat we het juist zien als een prachtige uitdaging die we omarmen en waarvan wij denken dat het ons leven zal verrijken.
Dus laat ons maar lekker op die regenachtige herfstavond saampjes op de bak zitten terwijl we verliefd naar mijn buik kijken. We filosoferen dan zwijmelend over zakgeld, bijbaantjes en het belang van een goed besef van de waarde van geld, welke rol muzikale opleiding bij de opvoeding moet spelen, of een kind meer baat heeft bij een omgeving waarin hij zich persoonlijk kan ontwikkelen of juist waar zijn sociale ontwikkeling een sterke groei kan doormaken en ga zo maar door. Ons hoofd zit dan misschien af en toe wel in de wolken maar onze voeten staan echt stevig op de grond hoor. Dus kom maar op!
De slachting van mijn ranke figuur
11 nov 2009, 11:55
Ik ben in het derde trimester van mijn zwangerschap ‘aangekomen’. Hoeveel ik precies zal aankomen? 400 tot 500 gram per week volgens de website van Babybytes. Graag wil ik daarom nu even een minuutje stilte inlasten om ‘passend’ afscheid te nemen van mijn lichaam. Het lichaam waar tegenwoordig 2 doorsnee vrouwen in passen (1 volwassen en 1 baby). Gelukkig hoef ik me volgens diezelfde website van Babybytes helemaal geen zorgen te maken over deze extra pondjes. ‘De kilo’s verdwijnen vaak vanzelf na de geboorte.’ Zou de schrijver van dit stuk ook nog in Sinterklaas en de Paashaas geloven?
Volgens de laatste Mama pak ik het ook gewoon helemaal verkeerd aan. Ik moet schijnbaar eten voor min 1 en ik moet minstens 4 uur per dag fitnessen. Althans dat schijnt de laatste trend te zijn die over is komen waaien uit Hollywood. Als ik mezelf keurig had uitgehongerd en me suf had getraind had ik nu vast nog in mijn oude spijkerbroek gepast. Nou laat ik dan even kristal helder zijn, ik mag dan wel (woord)grapjes maken over de vergane glorie van het ranke figuur wat ik nooit heb gehad maar ik zou nooit-nooit-nooit mijn ongeboren kindje in gevaar brengen voor zoiets egocentrisch en achterhaalds als een Hollywood schoonheidsideaal. Duidelijk? Okay.
Het derde trimester mensen. Sakkerloot, sakkerju en sapperdekriek wat vliegt de tijd toch. Ik merk wel dat mijn focus langzaam verschuift van het zwanger zijn naar de bevalling en de wereld daarna. Volgens de wetenschap hebben we iets gecreëerd wat nu ook echt levensvatbaar is. Of in ieder geval een grotere kans heeft om het te overleven, mocht er iets fout komen en ze vervroegd ter wereld komen. Maar blijf nog maar even lekker zitten waar je zit hoor meisje. Mama heeft geen haast.
Om de intree in het derde trimester te vieren ben ik vorige weekend lekker gaan shoppen. Shoppen voor de bevalling. Jaja ain’t that a kick in the … De ene dag ben je lekker aan het shoppen op zoek naar een leuke jurkje voor een feestje met hoog glamour gehalte. De volgende dag sta je in de Hunkemoller je af te vragen in welk nachthemd je makkelijk kunt persen, borstvoeding kunt geven en de bloedvlekken op de foto misschien minder opvallen. En om die brandende vraag van je te beantwoorden: ja het is me wel gelukt iets te vinden waarmee ik denk dat alles te bereiken. Kom maar op met de slachting!
Ik op mijn ijsschots
20 okt 2009, 13:06
Genoeg met de goedbedoelde adviezen en het eindeloze medeleven. Ik ben niet gehandicapt of terminaal. Ik kan nog geheel zelfstandig de straat oversteken en slecht nieuws hoef je echt niet voor je te houden. De zijde handschoentjes mogen best een keertje uit. Ik ben geen onvoorziende omstandigheid waar je rekening mee moet houden. Desondanks het exces aan hormonen ben ik echt nog wel in staat een weloverwogen beslissing te maken.
En kunnen we dan ook meteen een einde maken aan de serie enorm leuke grapjes over de hoeveelheid centimeters die ik ga uitscheuren. Staat het soms ergens geschreven dat wanneer een vrouw zwanger is het ineens okay is om vrij intieme zaken tijdens de stamppot met worst te bespreken?
En nee, ook dit passiefagressieve betoog hoef je niet meteen af te schuiven op mijn zwangere mood-swings. Ik ben meer dan een grote draagzak voor de plens vruchtwater waar mijn dochtertje in ronddartelt. Ik ben ook gewoon ik. Gewoon Sab, alleen dan zwanger.
Ik begrijp dat alle goedbedoelde adviezen en het eindeloze medeleven voorkomt uit een interesse die ik bijzonder waardeer maar soms ben ik gewoon even helemaal klaar met het delen. Soms wil ik gewoon even op mijn eigen ijsschot gaan zitten waar ik lekker zelf conclusies kan gaan trekken over de (on)gemakken die zich in mijn leven hebben genesteld.
Dus nee, ik heb geen behoefte om de lijst met voor- en nadelen van een thuisbevalling met je te bespreken. Eerlijk gezegd gaat het je ook geen reet aan of en hoe ik borstvoeding ga geven en ik heb al helemaal geen zin om de fonetische spelling van de door ons gekozen naam met je te bespreken.
Maar genoeg over mij. Hoe is het eigenlijk met jou?
Nestelende koopdrang
6 okt 2009, 07:40
Ik geloof dat ik op het punt sta dat ik mijn lieve man moet vragen om mijn pinpas te confisqueren. Hoewel ik altijd zeer verantwoordelijk met mijn geld ben omgesprongen lijkt het alsof er tegenwoordig 2 kleine duiveltjes op mijn schouder zitten die mij dingen influisteren waar alleen de detailhandel baat bij heeft.
Ieder duiveltje heeft z’n eigen argument waarom nou juist deze laatste nieuwe aankoop echt echt hoogst noodzakelijk is. Het ene duiveltje herinnert mij steeds aan de ellendig lange baby uitzet lijst. Natuurlijk krijgen we straks voor het eerst een kindje en natuurlijk hebben we erg veel nodig voor dit kleine mensje maar dit duiveltje lijkt zich niet te laten overtuigen dat niet alles op de lijst al voor de kerst gekocht hoeft te worden. Het andere duiveltje is misschien nog wel erger. Dit duiveltje laat z’n hoofd op hol brengen door spullen met een hoog schattigheids gehalte. Als iets enigszins roze, pluizig of lief aandoet dan ontstaat er een koopdrang waar geen rationele gedachte tegenop kan boksen. De aanwezigheid van deze duiveltjes maken het onmogelijk om niet aan te sluiten in de rij bij de kassa met handen vol spullen in iedere Prenatal en Hema die ik tegenkom.
In mijn verdediging zijn er tegenwoordig ook gewoon te weinig drempels waarmee een eventuele koopdrang nog een beetje afgeremd kan worden. Er is geen zondag wanneer ik rustig op de bank kan zitten zonder gelonkt te worden door de winkels die toch open zijn en wellicht wel een hele leuke uitverkoop hebben. En tot overmaat van ramp is een digitale aankoop tegenwoordig slechts enkele muiskliks en een sms’je van de bank van me verwijderd. Het demonische iDEAL is een soort suikeroom van de duiveltjes op mijn schouder.
De koopwoede die over mij heen is gekomen heeft wel betekenis gegegeven aan het begrip ‘nesteldrang’. De chaos die is ontstaan door het aanschaffen van al die spulletjes laat zich natuurlijk niet gemakkelijk oplossen. Vrouwen, in de laatste maand van hun zwangerschap, kunnen daarom bijna niet anders dan als een kip zonder kop rondrennen om alles klaar te zetten, te wassen of op te ruimen. Blijkbaar zijn we uiteindelijk allemaal gewoon slachtoffers van onze eigen zwaktes.
De waterwerken (trots op mijn man)
25 sep 2009, 13:00
Eerlijk is eerlijk; ik was hiervoor gewaarschuwd. Het overschot aan hormonen die gedurende de zwangerschap gezellig in je lichaam huishouden kunnen het effect hebben dat je ehrm… niet zo ‘stabiel’ meer bent als normaal. Desondanks de waarschuwing was ik toch niet helemaal voorbereid op de wijze waarop deze hormonen hun uiting zouden vinden bij mij.
De verhalen die mij te gehore kwamen waren verhalen over vrouwen die spontaan in huilen uitbarsten bij het zien van een Merci reclame of bij het horen van een zielig liedje op de radio. Bij mij heeft dat zich net even iets anders ingestoken. Bij mij schetst de situatie zich als volgt: ik kom thuis aan het einde van een werkdag, ik gooi mijn tas neer, hang mijn jas op en plof neer op de bank, en dan ineens, uit het niets, begin ik te huilen. Zonder enige aankondiging of aanzet komt dit opzetten en deze waterwerken laten zich helaas niet gemakkelijk afsluiten.
Daar zit ik dan, zonder enige aanleiding, als een zielig hoopje ellende, te snotteren op de bank met mijn fietssleuteltjes nog in mijn hand.
Mijn arme man weet af en toe niet helemaal wat hem overkomt geloof ik. In een relatief korte tijd is zijn vrouw getransformeerd van spontane, verleidelijke vrouw naar dik, hormonaal monster. Iedere keer dat hij mij aantreft op het grensgebied van inzinking en zijn best doet om mij op te vrolijken bekruipt mij een gevoel van intens medelijden voor de situatie waarin die arme jongen zich bevind.
Een paar weken terug, in de wachtkamer van de verloskundige, las ik in een tijdschrift over bevallingen een artikel waarin diverse vrouwen vertellen hoe trots ze waren op hun man om het feit dat hij zich staande had gehouden tijdens de bevalling. Het voldoet om te zeggen dat ik verontwaardigd was door dit stuk. Wat is dat nou voor onzin? Als partner is het toch je taak cq plicht om erbij te zijn, te ondersteunen waar mogelijk en je ogen zo vaak als dit kan dicht te knijpen. Een vreselijk overdreven zoetsappig verhaal waarin scheve complimenten werden uitgedeeld vond ik.
Inmiddels begrijp ik volledig waar de getuigenis van deze vrouwen door geïnspireerd was. Na een maandenlang durende reis naar het randje van de waanzin is er dan als kers op je appelmoes aan het einde nog een berg van razende emoties en hormonen die moet worden beklommen. Je vrouw lijd pijn, ze is emotioneel, en jij, als toegewijde partner, bent in dit proces niets meer dan een onschuldige bijstaander. Er is helemaal niets wat je kunt zeggen of doen waarmee je de situatie beter kan maken. Het beste wat je kan doen is je staande houden. En gelukkig is dat precies wat die vent van mij doet. En stiekem ben ik daarom wel ontzettend trots op hem.
Jongens versus meisjes
18 sep 2009, 11:54
Lang voordat er 2 streepjes op dat staafje verschijnen zijn de eerste bouwstenen van je baby al (vast)gelegd. Die kans ontmoeting tussen een zaadcel en een eicel was alle aanzet die nodig was; de erfelijke eigenschappen worden vermengd en het geslacht is bepaald.
Het zal nog even duren (je moet nog even over de initiële schok/ blijdschap heenkomen) voordat je een fysieke voorstelling zal proberen te maken van je baby. Zal het een jongetje of een meisje zijn, zal het blond of donker haar hebben, zal het mijn ronde neus en zijn koppige karakter hebben?
Ik wou graag weten tijdens de 20 weken echo welk geslacht ons kleine mensje heeft. Dit met name om praktische overwegingen. Het leek mij gewoon wel handig om alvast te weten of de babykamer, de geboortekaartjes en dergelijke blauw of roze moeten.
Ik heb nooit een voorkeur gehad voor en jongetje of een meisje. Het leek me alle 2 prachtig. Een meisje, daar kon ik me wat bij voorstellen, ik kom zelf natuurlijk ook uit een gezin met 2 dames. Dus ik kon voor mijn gevoel wel een inschatting maken van een toekomst met barbies, theepartijtjes en balletles. Maar een jongetje; oh dat leek me wel erg stoer. Lekker ravotten met een kleine knul die later uit zou groeien tot een echte hartenbreker.
Ook heb ik nooit echt een ‘gevoel’ gehad voor welke geslacht het baby’tje heeft die in mijn buik rondzwemt. Dus ging ik, zonder voorkeur of voorgevoel, de 20 weken echo in.
Het belangrijkste is natuurlijk dat alles gelukkig helemaal goed was. Alle 25 centimeters zijn stukje voor stukje uitvoerig gecontroleerd. Niet teveel vocht tussen de hersenhelften, mooie ruggengraat, goed functionerende 4 hartkamers, prima werking van de navelstreng, goeie ligging van de placenta, prima werking niertjes, mooi vol blaasje, onderbeenbotje uitstekend formaat en geen klompvoetjes.
Prima baby.
Overigens was de kleine zelf niet zo gediend van al dat gepor in die buik. Er werd een hoop afgezwommen in een poging gewoon lekker dwars te liggen. Maar uiteindelijk hebben we alle benodigde plaatjes kunnen bemachtigen.
En dan als laatste, als het beeldscherm eigenlijk al niet goed zichtbaar meer is omdat al die dikke tranen van geluk in je wimpers blijven hangen, krijg je dan te horen wat het geslacht van de baby is.
En dat is raaaaaar. Want dan weet je het gewoon. Dan is het niet meer ogen sluiten en vrije loop van fantasie. Nee dan is het ineens een concreet beeld. Dit is de toekomst. Dit zijn de kaarten die u bedeeld zijn. Natuurlijk zijn we er ontzettend blij mee, want het maakte ons namelijk echt niets uit, maar het is gewoon zo raaaar!
Thuis hebben we nog een tijdje op het balkon gezeten terwijl we dromerig in de verte staarden.
“Jeetje lieverd we krijgen een dochter.”
DIK tevreden
4 sep 2009, 09:02
Was het 3 weken nog ‘grappig’ dat 1 toevallige voorbijganger toevallig goed gokte dat ik (niet geheel toevallig) zwanger ben omdat mijn buik op dat moment toevallig een beetje ehrm *opgezet* was, tegenwoordig kan ik niet meer veilig thee halen op mijn werk zonder meerdere malen te worden aangesproken door collega’s die zich afvragen of ik soms zwanger ben. Niet geheel toevallig.
Ik word namelijk dik, rond, figuurloos en voornamelijk moddervet (ik ben volleerd in de kunst van het overdrijven).
Naast staatsvijand numero 1 (de weegschaal bij de verloskundige) hebben we sinds kort de vijand ook bij ons thuis uitgenodigd (een enorme passpiegel). Want, even voor de leek, hoeveel je aankomt of hoe groot je buik is heeft in principe niet zoveel te maken met de gezondheid van je kindje maar toch worden dit soort gegevens nauwlettend in de gaten gehouden. Door de toekomstige moeder uit angst dat ze nooit meer in haar bikini zal passen en door de verloskundig puur om te treiteren.
Anyway, nu ik begin te ‘showen’ hebben ook de eerste mensen hun kwartje ingelegd met betrekking tot het voorspellen van het geslacht van het kindje. Gelukkig hoeven we niet al te lang te luisteren naar dit soort eeuwenoude wijsheden (je draagt naar voren, je hebt trek in zoet en je haar glanst op dinsdag dus het is vast een jongetje) want over dik een week kunnen we het lekker zelf bekijken. Behalve als het een erg preuts kindje is natuurlijk. Of als we per ongeluk een oor ofzo aanzien voor een ander aanhangsel.
Dance like nobody's watching
27 aug 2009, 11:05
Er is weinig zo verschrikkelijk als wachten. Toch was dat wat we moesten doen. Na die eerste (en tweede, derde en vierde) positieve zwangerschapstest moesten we 40 dagen wachten voordat we op 16 juli onze eerste echo hadden.
Gelukkig was alles helemaal goed met onze kleine druif. Er werd druk gerekt en gestrekt door de kleine in de poging een mooie show voor papa en mama op te zetten. Het hartslagje klonk sterk en vastberaden. Ons eigen duracel-konijntje in wording.
Helaas heb ik van dit alles maar matig kunnen genieten omdat het briljante advies was om naar de afspraak te komen met een volle blaas. Een beetje doktersafspraak begint fashionably late, dus ik heb een ongemakkelijk 30 minuten lang rare dansjes gedaan in de wachtkamer in de ultieme poging mezelf droog te houden.
Na het bekijken van de eerste beelden van mini-us kwamen gelukkig de verlossende woorden ‘je mag anders eerst wel even naar de wc hoor’. Halverwege die zin was ik al begonnen met mijn sprint (met broek nog half op de knieën) richting het toilet. Bij terugkomst mocht ik in mijn meer ontspannen staat gelukkig nog even kijken en luisteren naar ons wondertje.
Na afloop van de echo, onderweg terug naar de auto, heb ik wederom een klein dansje opgevoerd. Dit keer was het echter een vreugdedansje. Hoewel gezien de door mij gehanteerde danstechnieken op dat moment het er voor de gemiddelde voorbijganger waarschijnlijk net zo ongemakkelijk uitzag als mijn eerder opgevoerde plas-ophouden-dansje.
Ignorance is bliss
19 aug 2009, 14:32
De eerste reactie van mijn lieve doch nuchtere huisarts op het feit dat ik zwanger ben was als volgt: "Ach meid gewoon lekker blijven doen wat je altijd deed. Je bent tenslotte niet ziek, je bent gewoon zwanger.". Simpele doch wijze woorden was mijn inschatting destijds.
Helaas kwam ik er al snel achter dat je helemaal niet gewoon lekker kunt blijven doen wat je altijd deed. Zwanger zijn is wel degelijk vergelijkbaar met een ziekte! Misselijkheid, verstopping, bloedend tandvlees, vermoeidheid, pijnlijke borsten, vaginale afscheiding, veelvuldig plassen, emotieschommelingen, brandend maagzuur, slaapproblemen… welkom in de wondere wereld van het zwanger zijn.
Toch bleef ik onvervalst positief. Wat kwaaltjes in die eerste 4 maanden zou ik heust wel overleven. Ook die illusie heeft het helaas niet lang overleefd.
Ray had (de schat) namelijk de bibliotheek beroofd van haar zwangerschap lectuur. Als aanstaande moeder begon ik met veel enthousiasme me te verdiepen in de veelvuldigheid aan informatie. Je moet ten slotte wel een beetje weten wat je te wachten staat hè. Nou van dat standpunt ben ik inmiddels volledig afgestapt. Al die fijne gezellige zwangerschaps boeken staan vol horror verhalen over miskramen, plotseling bloedverlies, ziekenhuisopname, uitscheuren, lekkende borsten, aambeien, bekkeninstalibiteit, hoge bloeddruk, striae, spataderen, pigmentvlekken, stuitliggingen, kramp, borstontsteking… en dan is dit bij lange na niet de volledige lijst van ‘zwangerschapskwaaltjes’.
Mijn conclusie is dat er helemaal niets natuurlijks is aan zwanger zijn. Je lichaam keert zich tegen je omdat je er iets buitenaards in hebt geplaatst. Maanden lang word je op grove wijze gestraft voor het feit dat je het arrogante idee had dat het wel geinig zou zijn om nog een mensje op de wereld te zetten.
Alle boeken vol tips over ademhalingstechnieken voor tijdens de bevalling, zelf massage technieken om inscheuren te voorkomen, wat voor soort maandverband je moet invriezen om tegen eventuele hechtingen aan te houden en ga zo maar door staan momenteel weer stof te verzamelen in de bibliotheek. Ik laat het wel gewoon allemaal over me heen komen. En tot het zover is: ignorance is bliss!